Prolog.

„Po prostu dotknij mojego serca”

Prolog.

Pół roku wcześniej.

Powoli zaczynałem wybudzać się ze snu i nieświadomości, co działo się ostatniej nocy. Na powiekach czułem ciepły dotyk promieni słonecznych, które powoli wdzierały się przez okno. Pomału podniosłem powieki, by źrenice się zmniejszyły i dostosowały do natężenia światła. Uszy słyszały szum, który wydobywał się nie wiedzieć skąd.

Zaraz…gdzie ja jestem… ?

W tej chwili zdałem sobie sprawę, że jestem w hotelowym pokoju. Spojrzałem na siebie. Ujrzałem kobiecą rękę, która spoczywała na moim nagim torsie. Spojrzałem na swoje prawe ramię. Na nim leżała śpiąca, beztroska dziewczyna. Odskoczyłem jak poparzony, czym wyrwałem ją z błogiego snu.

-Daniel, jest  wcześnie… - powiedziała zaspanym głosem, przymrużając oczy.

-Co ja tu robię… ? – spytałem.

Mój wzrok skierowałem na wnętrze pokoju. Wszędzie walały się moje ubrania, a także tej dziewczyny. Wstałem i szybko pozbierałem swoje rzeczy w kupę, a potem zacząłem ubierać bieliznę i czarne spodnie.

-Hey, kotek, co robisz ? – spytała zdezorientowana dziewczyna, która cały czas mnie obserwowała.

Podszedłem do wielkiego okna, które wychodziło na centrum Sztokholmu. Znajdowałem się wysoko. Obie dłonie oparłem na głowie i przejeżdżałem po włosach.  Patrzyłem jak niebo zmienia się z indygo na srebrny i złoty. Właśnie dotarło do mnie, co się stało ostatniej nocy, co ja zrobiłem i jak to wpłynie na moją przyszłość…

W tej chwili podeszła do mnie dziewczyna owinięta w białą pościel i położyła dłoń na moim ramieniu. Szybko się odsunąłem i obróciłem do niej.

-Co się stało tej nocy…? – szepnąłem.

-Nie pamiętasz ? – spytała. –No tak, wypiłeś dosyć dużo…Mam na imię Malin. Na wieczorze kawalerskim twojego przyjaciela byłam tancerką. Od razu coś nas do siebie przyciągało i w pewnym momencie zaprowadziłeś mnie tutaj. Spędziliśmy razem noc…Piękną noc… - uśmiechnęła się.

W tym momencie serce zabiło mi mocniej…W  tym momencie czułem, że umieram…Czułem, że jedna część mojego serca rozpada się na milion kawałków, które spadają w ciemny dół i nie dam rady sam ich pozbierać i złączyć w jedną całość…Czułem, że tracę oddech, zapowietrzam się, tak jakbym był głęboko pod wodą, a tlen mi się skończył…Ogarnęła mnie rozpacz, ból i smutek…W tej chwili, dla mnie, świat się skończył i zapadł mrok i głucha cisza…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej !

Zaczynam nowe opowiadanie ! :)

Zobaczymy, czy to wypali, czy będę mieć nowe pomysły i oczywiście czy będę mieć czytelników :D

Mam nadzieję, że Wam się spodoba.