1. Nowa sekretarka

1.

Próbowałem stworzyć jakąś nową piosenkę w naszym studiu, ale szło mi to opornie. Nie mogłem znaleźć odpowiedniej cząstki dźwięku, która by pasowała do reszty. Już nie wspomnę o słowach.

Pracuje nad tą piosenkę już tydzień i nie mogę sobie poradzić. To wszystko przez moje samopoczucie. W zasadzie czuję się tak samo od pół roku. Ten Danny Saucedo, który był wesoły i zadowolony z każdej chwili życia, gdzieś zniknął, zaszył się w jakiś kącie i nie chce wyjść z powrotem. Zmieniłem się dzięki wydarzeniom z przed pół roku. Związek z Janną już nie jest taki jak był i być powinien. Kłócimy się niemal codziennie. Wszystko mnie drażni i nie mogę z nikim się porozumieć.

Wiem, że to, co zrobiłem było błędem, ale to było przelotne i już nie wróci. Skończyłem z tamtym i chciałem być dalej z Janną, bo ją kocham, a mimo to bardziej się od siebie odsuwamy niż naprawiamy naszą linę, która nas łączy. Ona mi wybaczyła, ale czuję, że niecałkowicie. Przynajmniej na tyle, by wszystko było w porządku.

-Danny, nowa sekretarka przyszła. Chcę ci ją przedstawić – z przemyśleń wyrwał mnie Mattias.

Obróciłem się na krześle do niego. Za Matte'm stała dziewczyna średniego wzrostu. Miała niebieskie oczy i długie, do łopatek kasztanowe włosy, które przy końcach były pofalowane. Ubrana była w białą bluzeczkę i czarną spódniczkę oraz buty na delikatnym obcasie.

-To Jessica – zwrócił się do mnie. –A to Danny – powiedział do niej.

Wstałem i podaliśmy sobie ręce.

-Tu jest kawałek studia Daniela – wskazał na pomieszczenie, w którym byliśmy.

Dziewczyna rozejrzała się, a potem poszli dalej. Ja natomiast wróciłem do pracy.

Godzinę później Matte poprosił mnie, abym przyszedł do salonu. Tam już mieściło się biurko, krzesło i regał, gdzie dziewczyna miała pracować. Dziewczyna siedziała na fotelu, a nasza trójka weszła do kuchni.

-Myślę, że się nadaje – powiedział Matte, zamykając drzwi. –Preferencje ma dobre, spokojna i miała. Co wy o niej sądzicie ?

-Spoko babka – odezwał się Erik i uśmiechem faceta, który chciałby ją poderwać.

-Erik, pytam poważnie... – skomentował to Matte.

-No mówię całkiem serio. Możemy ją zatrudnić.

-Jestem za – odezwałem się.

-To super ! – krzyknął zadowolony Matte. –Przeprowadziłem z nią rozmowę, a teraz dam jej umowę. Dajmy jej tydzień czasu jako okres próbny i jak się sprawdzi to ją zatrudnimy na stałe.

Wszyscy się zgodziliśmy. Razem z Erikiem czekaliśmy w kuchni. Po upływie piętnastu minut weszliśmy do naszego małego saloniku.

-To witamy nową sekretarkę E.M.D. – powiedział Matte z uśmiechem i uścisnął jej dłoń.

Ja i Erik zrobiliśmy to samo.

-Chcesz zacząć teraz pracę czy od jutra ? – spytał Matte, który był koordynatorem tego całego pomysłu z sekretarką.

-Mogę teraz – uśmiechnęła się.

Chłopak dał jej stertę umów na nasze koncerty. Te które były i te, które miały być. Kazał jej posegregować od najstarszych do przyszłych i powkładać do przeźroczystych folii i do segregatorów z danym rokiem naszej działalności.

Reszta dnia minęła tak samo jak ta poprzednia. Około godziny trzeciej zapisałem wszystko to, co zrobiłem, zamknąłem system komputera i wyszedłem do salonu. Zerknąłem na biurko Jessicy. Walało się tam strasznie dużo papierów, na parapecie było kilka pootwieranych czarnych segregatorów na różnych stronach.

Do mnie zaraz dołączył Matte i Erik.

-Jessica, my kończymy pracę o tej porze, więc chyba to na dziś koniec – powiedział Erik i uśmiechnął się do niej.

-Aaa…to już ta godzina ? – zdziwiła się, zerkając na nasz duży zegarek na ścianie, bez obudowy. –A te papiery mogą ta zostać ? Bo część mam już posegregowaną – spytała.

-Jasne – odezwał się Matte.

Wszyscy zabraliśmy swoje rzeczy i wyszliśmy. Matte zamknął studio. Pożegnałem się i szybko wyszedłem schodami do góry, bo przecież nasze studio było w piwnicy. Wyszedłem przez bramę i udałem się z stronę swojego samochodu. Było lato, a więc słońce dało o sobie znać. O ile w studio była klimatyzacja, to na dworze niestety nie. Było upalnie, promienie słoneczne docierały wszędzie, gdzie się dało, gdzie tylko mogły. Wyjąłem kluczyki z tylnej kieszeni spodni, otworzyłem auto i wsiadłem. Włożyłem kluczyki do stacyjki i ruszyłem w stronę domu. Mijałem kamienice, sklepy i ludzi, którzy gdzieś zmierzali i spieszyli się.

Kilkanaście minut później byłem pod domem. Zaparkowałem i wysiadłem. Otworzyłem bramkę i przeszedłem chodniczkiem z płytek aż pod same drzwi. Otworzyłem dom kluczem i wszedłem.

-Cześć! – dobiegł do mnie głos Janny, gdzieś z górnej części domu.

-Hej ! – odpowiedziałem jej.

Zawsze na pozór wszystko wyglądało dobrze, ale wiedziałem, że za chwilę rozpęta się burza, a potem tornado.

Rozebrałem się i zobaczyłem schodzącą Janne po schodach.

-Kupiłeś to, o co cię prosiłam ? – spytała, stając przy końcu ostatniego schodka.

O kurczę, zapomniałem jechać do sklepu…No i wojna gotowa.

-Nie, zapomniałem pojechać. Przepraszam, ale cały dzień próbowałem coś zrobić z tą piosenkę, z którą się męczę tyle czasu – odpowiedziałem spokojnie, idąc do kuchni.

-Ale mówiłam ci o tym wczoraj, dziś ci przypomniałam sms’em, czy tak trudno było o tym pamiętać ? – poszła za mną.

Sięgnąłem do kieszeni po telefon. Faktycznie miałem nieodebraną wiadomość.

-Przepraszam, byłem tak zajęty, że nawet na telefon nie patrzyłem… - próbowałem uniknąć kłótni.

-Ty zawsze jesteś zajęty i to od dobrych kilku miesięcy…Zawsze znajdziesz jakieś wytłumaczenie i wymigasz się od tego, o co cię prosiłam.

-Przecież tyle razy ci mówiłem, że mam problem z weną, a menager mnie ściga – oparłem się dłońmi o blat za mną. -Dlaczego tego nie możesz zrozumieć ? Dlaczego nie możesz iść po te kilka rzeczy sama ?

-Rozumiem, ale nie przesadzaj. Każdy coś ma, ja też mam pracę i choć przychodzę wcześniej od ciebie do domu to i tak muszę nadrabiać wszystko wieczorami. Ja ? To ja mam chodzić z ciężkimi siatami z zakupami ?! Chyba zwariowałeś ! Nie będę dźwigać ziemniaków i wody jak głupia krowa ! Po to mamy samochód i bagażnik… - wkurzyła się.

Zaśmiałem się.

-Czyli rozumiem, że ty chcesz wozić swój tyłek samochodem, bo nie możesz iść na zwykłe zakupy, ale jak przyjdzie co do czego to pierwsza jesteś w galerii w sklepie z ciuchami, tak ?! – wybuchnąłem.

-Czy ty siebie słyszysz, co ty mówisz ?! Ty chyba nie myślisz już wcale !

-Ja ?! To chyba ty ! Cały czas żądasz czegoś ode mnie ! Sama nic w tym kierunku nie zrobisz ! Od pół roku czepiasz się mnie ! Wiem, że jestem winny, nie przeczę, przyznałem się do tego i pamiętam to, co zrobiłem, przeprosiłem i starałem się jakoś zadośćuczynić, ale ciebie to w ogóle nie interesuje, nie interesuje cię, że ja też mam jakieś uczucia i mnie to rani ! – teraz oparłem się o blat stołu. -Nie jest to ból porównywalny do tego, jaki ja ci wyrządziłem, ale boli, cholernie boli ! – popatrzyłem jej prosto w oczy. –Mam dość tego, że cały czas wyżywasz się na mnie ! Czuję jakby między nami już nic nie było ! Nie ma liny, która nas łączy, nie ma tej więzi... – pokiwałem przecząco głową.

-Ja tego nie robię specjalnie ! Przypominam ci o wszystkim, co powinieneś pamiętać i mówię, co robisz źle, byś uczył się na błędach ! Ja też mam tego dojść, bo nie da się z tobą wytrzymać ! I przestać cały czas bronić się tym, co zrobiłeś ! Nie chcę o tym pamiętać ! – w jej oczach pojawiły się łzy. –Weź coś zrób ze sobą, bo jesteś nie do wytrzymania !

Tego było już za wiele….Nie wytrzymałem, po prostu puściły mi nerwy. Popatrzyłem na nią, minąłem ją i wyszedłem, trzaskając drzwiami.

-Super ! Ty to zawsze potrafisz znaleźć wyjście z każdej sytuacji ! – usłyszałem za sobą.

Szybko wyszedłem za bramkę i udałem się przed siebie.

-Zawsze robisz wyjście smoka ! – Janna dalej nie ustępowała.

Później już nic nie słyszałem. 

~~~~~~~~~

Cześć :) Coś mało tych komentarzy :) Ktoś to czyta ? Zostawcie jakiś ślad, bo nie wiem czy dalej kontynuować :)